ظهر شهریور ماه

ظهر شهریور ماه

روستا ساکت بود

خاک در وسعت خورشید میسوخت

باد می آمد

شیب یک تپه خشک را جاروب می کرد

گاهی از چشمه خشک کوچک

قطره آبی که چکید

لب تاول زده خاک را می بوسید

یک اُلاغ فرتوت

با ساقه تفتیده یک شاخه نی

تنها بود

لابه لای شاخه ها

یک انجیر سیاه

در حسرت چیدن یک دست

خمیازه میکشید

یک شغال لای درختان انار

دزدکی می لنگید

گاهگاهی که زاغچه ای قار میزد

یونجه سبز خیالات مرا

زیر پا له میکرد

جوی آب بی توقع آبادی

پارچه کهنه دل را شستشو میداد

زنبوری می آمد

شهد گلهای سفید قندان مرا با خود می بُرد

ظهر شهریور ماه

روستا ساکت بود

و

ریسمان کهنه تاریخ

از لب دیوارها

آویزان .

علیرضا عابدیان بادی - روستای فشتنق 1398/06/04

چشم اندازی از رشته کوه جُغَتای

فُشتَنق در بهاران

از ساغر گلهای فُشتَنق

آن زمانی که لب از ساغر گلهای تو من نوش کنم

ناگهان درد و غم و ناله جانسوز فراموش کنم

آن زمانی که نسیم لای درختان انار می خواند

دیده بر بندم و اندیشه و لبها همه خاموش کنم

آن زمان عقل که تصمیم گرفت ست فضولی بکند

عقل را وز نفس باده آبجنگ تو مدهوش کنم

بی حجابی کنم از پرتو خورشید تو عریان بشوم

شعله عقل زهر چشمه جوشان تو خاموش کنم

در بهاری که زمینت شده چون خانه گلها و علف

پیرهنی را ز همه لاله وحشی تو تن پوش کنم

کوههای سرخ باز

کوههای بلند در شمال روستای فشتنق

طبیعت بهاری