قسمت دهم : کلمات محلی و اصیل سبزواری

مِسكَ = كره

قِمُق = سرشير

سَر چُ = مستراح

كُجِس = كجاست

مِل نَدَرُم = ميل ندارم

جُوُب مِنَنتَ = جواب نمي دهد

چِ مِنَ = نيازي نيست

دِكُديش گِردَنُم = بزنم به سرش

خُردي = كوچك- خرد

كُرپَغَ = قورباغه

اِووُ = دالان -راهرو

نِمَشوم = سرشب

پِرهَ = پيراهن

نِهَلي = تشك

دِطِغُر كِردِيي = به كسي گفته مي شود كه نان زيادي در غذا تليت كرده و نتوانسته همه آن را بخورد

رِزَكُ = نان تليت كن

اَزوُ مَحَل اِاُسَنَ مُگُمِت ؟= از آن موقع برايت افسانه مي گويم؟

حَس مِني = لذت مي بري

با خُدِش كُتِّ كُت مِنَ= با خودش غرولند مي كنه – زير زبونش بد و بيراه ميگه

خپ کِردَه: مخفی شده

ریم نَمِره: خجالت می کشم- رویم نمی شود

قُپَّ: به بخشی از یک کالا(وسیله)می گویند که گرد است

غذا دِبُرِ(وربُرِ): غذا در حال پخت است

اَشکینَ وَربُرّیَه: این امر در حالتی رخ می دهد که قاتق داخل اشکنه(نوعی غذای محلی) هنگام طبخ بر اثر حرارت زیاد و هم نزدن همزمان، گلوله شده و با روغن و مخلفات آن مخلوط نشود

قَتِق:خورش – دوغی که داخل مشک قرار گرفته و پس از چند روز ،آب آن گرفته شده است

قوُوم: شن بسیار نرم که اغلب خیس است

ناگِمو: ناگهانی

بِقِ بُخُردَ: به افراد چاق گفته می شود

هَلُک رفتُم: هلاک شدم- خسته شدم

پَ پِ نَمِری: پیگیری نمی کنی

قیرچَستِش دَرَمَ: به چیزی گویند که زیر چیزی له می شود

بَلِش: متکا- بالشت

اَخلِر: هیزم هایی که دانه دارند

زیل: هیزم های نوک تیز

بَلُ: بالا

سَرِکیچَه: سر کوچه

خَنِِِه کِل:اتاق كوچك- اتاقکی که هنگام آبیاری زمین های کشاورزی در زمستان به عنوان پناگاه گرم مورد استفاده قرار می گیرد

بُردَ: تپه

لِنگِ جِ: دیواره جوی آب

سِمَوُر: سماور

مِخطِبیلَ:ميخ طويله- میخ بزرگی که برای بستن ریسمان(زنجیر) حیوان به کار می رود

کُ: ۱- کجاست ۲- کاه

دُی: دیوار

چُرشُخ: چهار شاخ- وسیله ای که با آن هیزم یا مواردی شبیه آن را جابجا می کنند

وَمِندَ: وامانده- زمانی گفته می شود که فرد هنگام انجام کاری با مشکل مواجه می شود

قسمت هفتم : کلمات اصیل و محلی سبزواری

از دیستی = از روی عمد – عمدا

اَنجی اََنجی = ریز ریز

آَو = آب

ایشتاو= شور و شوق ،عجله

اِفتاو = آفتاب

اِشکینه = غذاهای آبکی

اِلجَک = دستکش

بِِزی = بازی

بیاوو= بیابان

بِنیج = گهواره

بی بی = مادر بزرگ

بابا کلو= پدر بزرگ

بیده= یونجه خشک شده که جهت علوفه دام استفاده می شود.

بِختَه= گوسفند پرواری

بُزُن غَره=خار پشت

بُزغَله مار = نوعی از مار

پیز = دهان

پی یَر = پدر

پیگاه = طویله

تالَه = هول دادن

تَکَه = بز نر

تلخمو = تیر وکمان بچه ها

توره = کوله پشتی

توتو= جمع نمودن مرغها برای دانه دادن استفاده می شود

تمیز= تموز، اول تابستان یا تیر ماه . مردم این روستا به برج اول تابستان تمیز

تِنبو = زیرشلوار

تیف = توف

تی دَنَه = توت

جَلَه = تگرگ

جُغ جُغ = تغییر حالت دادن و ترش شدن (عموما جهت ماست استفاده می شود)

جُل = پالن الاغ

جُغُوک = گنجشک

جُوال: كيسه اي پارچه اي كه در درون آن آرد مي ريزند

جول جول = تکان خوردن

جوم =تکان

جیشت = زشت

چرخه = هیزم ،نام گیاهی است

چِرشو = چادر

چشوم اله = چشم غره

چا پو = چوپان

چِرقد = روسری

چومبَه =کتک

چُور = ادرار

چِرخَه = نوعی هیزم

چغل = سفت – محکم – غیر قابل نفوذ

حَیوو = حیوان

حَولی = حیاط

خَلَه خوش = مادرزن

خِر جوَلَه = خورجین

خَلَشَه = شاخه خشک درخت

خوشتلی = رشته آش

خوردی = کوچک ، ریز

خِکی = خاک الک کردن

خِفتو = کیسه قند

خُمبک = یه قول دو قول

داله = نوعی کوزه

دیشتوو= دشتبان ، نگهبان مزرعه

دُند= زنبور

.
دلمه = پنیر تر یعنی شیری که پس از مایه زدن بسته میشود

درچَه= پنجره

دِلِنگوو= آویزان

دیستره = اره

دس حلال = ختنه

دیلَخ =گرد و خاک

دوری = سینی

مرغ و خروس و استراحت شبانه

هجوم ابرها به کوچه های روستا

ابتدای جاده خاکی روستای فشتنق

به فشتنق

به فشتنق

به آبش هوایش به شبهای پاییز

به خاکش به کوهش

به باغان از میوه لبریز

به آن بی کران آبی آسمان

زمینش بسی بیده سبز نشان

انارش بسی ترش و شیرین فشان

به دشت و به صحرا به فصل بهاران

به فشتنق و آذر

به بُرزین و ریواس

به چشمه

درختش

به پرواز احساس

علیرضا عابدیان بادی زمستان 94