قسمت ششم : برخی کلمات محلی سبزواری

قِلِف= دیگ مسی

- لَحشور= شلخته- ژولیده

- مُجمَعَ= ظرف دایره ای مسی بزرگ

- پُن دَنَ= تخم پنبه

- دِکُدیت گِردَنُم؟= بزنم به سرت؟

- بُلک= کلیه

- قُریت: کشک

- کِت کُ= جمع کن

- کُپَّ= جمع شده – تلمبار شده

- اَجُر= علف صحرایی که آب پز کرده و در کنار برنج می خورند

- قُرسَک= قارچ

- اَیُق- ایاق- رابطه صمیمی

- کُندی= محلی برای انبار کردن گندم و جو

- وُجُق= اجاق خشتی

- اُسُر= میخ طویله

- وَهَم مِنَ= جمع و جور می کنه

- تَختِ مَشک= جعبه پایه دار برای نگهداری قاتق (دوغ چکیده)

- تِغَری= تغاری

- پَشنِ دَر= پاشنه در

- دُلک= وسیله ای برای وجین کردن علف های هرز

- اَفتَوَ= آفتابه

- بِ جِ= وجین کردن علف های هرز

- اُکِشی= آبکشی

- پِزَ= دوباره چسباندن نان بر تنور

- جُ قِ دی= جا قحطی

- کِز= محل نگهداری گوساله شیری

- تِکّوُ = تکان

- مِصبوغی!= متوجهی!

- تِرَش نَ= تراشه چوب

- زِر جَ وَ= زردچوبه

- تُقلی= بره ماده یکساله

- خِسیلی= علف جو که سبز است

- کُوُند= خربزه نارس

- مِوُ سَرَ = ابتدای شکل گرفتن خربزه که به اندازه انگشتان دست است

- مِنگُل= داس بزرگ

- طِیَّرَ = طیاره –

ر ُِ دَ= پاره

- جَ بِ جَ مِنَ= حرف بار کسی می کنه

- اَیُم= بیایم

- خَ مِ یی= خواهی آمد

- وَرچُپَّ= اشتباهی

- وَر مُ تِوُوُ کِر= کاری را که وظیفه دیگران است بر عهده ما گذاشت

- فِرِ دُ= بلعید

- وَتَت مِ تَ= می خواهد آدم رو بخوره (به فرد پررو گفته می شود)

- کوتَل= والدین برای دلگرمی، به فرزندان خود در نیمه دوم ماه رمضان می گویند می خواهیم برویم کوتل

- خِشَّلَ= لغزیدن

- چِن د َ نُم= نمی دانم

- حَل تَ بینِم= حال تا ببینیم

- چِش مِگی= چی می گویی

- دِ هَم گِردَنِ= بجنبید