هنگام بهار است و به آبادی پُشتنگ

هنگام بهار است و به آبادی پُشتنگ

گلها همه روییده و صحرا شده رنگ رنگ

بادی خنک از جانب آن کوه نظرگاه

بُردست زدلها همه اندوه و غم و آه

آبش شده چون میکده لبریز می ناب

خاکش شده نرم و خنک و بستر یک خواب

هنگام بهار است و هوس دیدن صحرا

زیبایی جویها همه چون وسعت دریا

زاغان همه پروازکنان مست هوایند

پروانه و سوسک و حشره جمله رهایند

یادم آمد مولوی را که حکایت مینمود

شاعری کو از جداییها شکایت می نمود

گفته اش آمد که پیغمبر به اصحاب کبار

جملگی را تن مپوشا نید از باد بهار

آنچه با برگ و زمین و با درختان میکند

با تن و جان شما باد بهاران میکند

علیرضا عابدیان بادی ( روستای فشتنق - سر چراغدون - نوروز 1397 )